De uitwisseling van binnen- en buitenkant vereist niet de letterlijke omkering van lichaamsbekledingen, maar de omvorming van wat oorspronkelijk binnen en privé is tot iets wat buiten en deelbaar is, en omgekeerd, de heropname van wat nu buiten en deelbaar is in de intieme nissen van het individuele bewustzijn. - Elaine Scarry, Het lichaam in pijn, p. 284.
Onze samenwerking begon met het gedeelde verlangen om een werk te creëren dat vertrekt vanuit de ervaring een fysiek lichaam te zijn. Een lichaam dat gedetermineerd wordt door de gelijktijdige en tegengestelde voorwaarden altijd binnen en buiten te zijn, te omvatten en omvat te worden, en dat bestaat tussen de gekoppelde verlangens zowel eenzaam te zijn als deel uit te maken van een groep.
Ons grootste lichamelijke zintuig is de tastzin. Onze huid - eerste medium van communicatie en onze meest efficiënte beschermer - is een mantel die ons kennis geeft van diepte, dikte en vorm. Terwijl onze huid kan worden gezien als het orgaan dat staat tussen vorm en vormloosheid, houdt het betasten ervan het verlangen in om ondergedompeld of geabsorbeerd te worden. We creëren een haptisch werk waarin de ruimte en het lichaam worden beschouwd als membranen, die afpellen, lekken en vervellen. De ruimte en het lichaam markeren en absorberen elkaar.
In dit werk wordt de ruimte tussen lichamen gevuld, geperst, gewreven, geplooid en geslagen op een manier die beide betekenissen van het werkwoord ‘to cleave’ (‘aanhangen’ en ‘uiteensplijten’) in zich draagt. Nekken kronkelen tussen omhelzing en verstikking, vuisten scheiden zich om vingers te worden, de tedere onderbuik van het lichaam komt bloot te liggen. Het verlangen om je zwaartekracht los te laten in de plooien van een ander lichaam of in materiële overdaad geeft een kortstondig gevoel van lichtheid. Om je eigen gewicht achter te laten moet je misschien delen in de last van een lichaam te zijn.
De spanning tussen het vrijwillige en het onvrijwillige zweeft tussen de tedere herkenning van een aanraking en de capriolen van het spel. Het levende en het levenloze transformeren als het lichaam het object ontmoet in een omhelzing met het publiek.
Meg Stuart en Ann Hamilton