In haar eerste avondvullende choreografie, gecreëerd voor het Klapstuk Festival in Leuven, ontwikkelde Meg Stuart haar bewegingstaal. De titel Disfigure Study is zonder meer programmatisch: Stuart richt de aandacht op vervormde lichamen en verplaatst lichaamsdelen. Het licht van de schijnwerpers reveleert ledematen, onafhankelijk van elkaar, en verleent hen een haast onherkenbaar karakter. Een hand is niet meer een hand, het is iets onbekend en vreemd. Stuiptrekkend lopen rillingen door het hele lichaam.

Stuart buigt zich in Disfigure Study over de representatie van lichamen, in het bijzonder op het podium. Disfigure Study staat in schril contrast met de geïntegreerde virtuoze perceptie van het lichaam in de dans van de jaren 80. Er ontstaan fragmentarische, gespleten en meervoudige lichamen wiens delen bevrijd worden om nieuwe verbindingen aan te gaan.

Hoe neem ik mezelf waar? Hoe word ik gepercipieerd als vrouw? Hoe bekijken mensen mijn lichaam? (…) Tijdens het creatieproces van Disfigure Study stelden we onszelf voortdurend vragen. Wat heb je nodig om dans of een choreografisch idee te definiëren? Wat is de kern van een idee? Kan ik met het een ander zijn hoofd dansen? Is dat voldoende? Is dat dans? Wat wordt er van je verwacht? Hoeveel is er nodig om een dans te creëren? Is het idee “als je zoveel van me houdt, dan zou je mijn voeten kussen” dans? Wat is dans? Kan je met één hoofd en twee voeten een boeiend en betekenisvol dansstuk creëren? Met elk lichaamsdeel kan ik beweging ontwikkelen, maar hoe wordt die betekenisvol? Hoe kan die beweging een verhaal vertellen en niet gewoonweg een innerlijke lichaamsstudie zijn? Hoe focus je op het oog, zo specifiek en helder mogelijk? Hoe direct kan je zijn, hoe dicht bij het bot? Hoezeer moet ik “dansen”? Hoe persoonlijk kan het worden? Hoe onthullend? Hoe kan ik het gevoel doorbreken dat ik louter toon wat ik kan?