Over

Meg Stuart, geboren in New Orleans, is een choreograaf, regisseur en danser die woont en werkt in Berlijn en Brussel. Met haar gezelschap Damaged Goods, opgericht in 1994, maakte ze al meer dan dertig producties, die vrij bewegen doorheen genres als dans, theater en beeldende kunst. Haar werk wordt gedreven door experiment en artistieke kruisbestuiving, daagt de grenzen van het lichaam uit, en verruimt onze blik op de realiteit. Door middel van ficties en schuivende narratieve lagen onthult ze de scripts geschreven op onze lichamen, en op de ruimtes en landschappen waarin we bewegen. Stuarts werk onderzoekt hoe we deze geschiedenissen van onszelf en van anderen kunnen herschrijven, niet door terug te blikken, maar door het potentieel van het moment te mobiliseren. In haar praktijk bekijkt ze dans als een manier om het sociale weefsel te transformeren en gemeenschappen bijeen te brengen.

Als dochter van theatermakers acteerde en danste Stuart vanaf jonge leeftijd. In de jaren ’80 was ze actief in de New Yorkse dansscène, en werkte ze o.a. met Randy Warshaw. Stuart zette haar eerste stappen in het Europese dansveld in 1991 met de creatie van haar eerste avondvullende voorstelling, Disfigure Study, op uitnodiging van het Klapstuk festival in Leuven. Disfigure Study en haar tweede voorstelling, No Longer Readymade (1994), bepaalden thema’s die relevant zouden blijven doorheen haar carrière, zoals de fragmentatie en reconstructie van het lichaam. Residenties in Schauspielhaus Zürich (2000-2005) en de Volksbühne in Berlijn (2005-2010) consolideerden haar sterke positie in het Duitse dansveld en leidden tot samenwerkingen met theaterregisseurs zoals Christoph Marthaler en Frank Castorf.

Stuarts oeuvre gaat van solos en duetten zoals Maybe Forever (2007), Blessed (2007) en Hunter (2014) tot groepsvoorstellingen zoals VIOLET (2011), Celestial Sorrow (2018) en CASCADE (2021), en neemt ook de vorm van interdisciplinaire installaties, locatieprojecten zoals Projecting [Space[ (2017-2019), en videowerken. Ze danst regelmatig in haar eigen voorstellingen. In de publicatie Are we here yet? (1st editie 2010, 2nd editie 2014, ed. Jeroen Peeters) reflecteert Stuart op haar praktijk en oeuvre. Een tweede boek dat haar carrière van 2008 tot 2021 omvat wordt momenteel gemaakt met als titel Let’s not get used to this place (ed. Jeroen Versteele,publicatie: herfst 2022).

Stuart onderhoudt duurzame banden met diverse kunstenaars, en daagt haar eigen praktijk uit door te creëren in dialoog met anderen. Dit gaat van muzikanten en componisten (a.o. Mieko Suzuki, Brendan Dougherty) en beeldende kunstenaars (a.o. Claudia Hill, Jean-Paul Lespagnard, Jompet Kuswidananto) tot regisseurs (a.o. Philippe Quesne, Tim Etchells).

Stuart faciliteert en creëert hybride ruimtes waar kunstenaars en professionals uit de danssector hun kennis kunnen delen doorheen ervaring. Wellicht het meest radicale voorbeeld hiervan is haar curatorschap van het Tanzkongress in Dresden in 2019. Parallel aan dit evenement initieerde ze samen met choreograaf Moriah Evans een reeks van salons in o.a. New York, Madrid, Bogotà, en Ouagadougou, met een kritische blik op het dansveld vandaag.
Improvisatie is voor Stuart een strategie om het geheugen van het lichaam te activeren en om fysieke en emotionele staten te exploreren. Ze geeft haar kennis door in workshops en masterclasses binnen en buiten de studio. Via baanbrekende improvisatieprojecten, zoals Crash Landing (1996 – 1999), Auf den Tisch! (2004-2011) enCity Lights (2016), zoeken Stuart en haar partners naar nieuwe contexten waar dans kan plaatsvinden. Sinds 2016 werkt Stuart samen met choreograaf Mark Tompkins aan een onderzoek naar ‘real-time composition’ dat een boek, workshops en performances omvat, onder de titel One Shot.

Meg Stuarts werk toert in het internationale theatercircuit en werd ook gepresenteerd op Documenta X in Kassel (1997), op Manifesta 7 in Bolsano (2008), op PERFORMA09 en in het MoMa (2013) in New York. Stuart mocht al verschillende awards in ontvangst nemen in erkenning van haar oeuvre, waaronder de Gouden Leeuw voor Lifetime Achievement tijdens de Biennale di Venezia en de Deutscher Tanzpreis in 2018, een Bessie Award in 2008, de Grand Prix de la Danse de Montréal in 2014, en de Konrad-Wolf Preis, uitgereikt door de Akademie der Kunste, in 2012. In 2023 ontving ze een Guggenheim Fellowship. Meg Stuart/Damaged Goods heeft een doorlopende samenwerking met het Kaaitheater in Brussel en HAU Hebbel am Ufer in Berlijn. In 2023-2027 is Meg Stuart kunstenaar in residentie in Kunstencentrum VIERNULVIER.